Yaşamsın ve ölüm.
Martta geldin
üzerine çıplak toprağın-
ürpertin sürüyor.
Baharın kanı
-anemon ya da bulut-
hafif adımın
alt üst etti toprağı.
Yeniden başlıyor acı.
Hafif adımın
yeniden açtı yarayı.
Soğuktu toprak
çıplak göğün altında,
kıpırtısız ve kapalıydı
ağırkanlı bir düş içinde,
artık acı çekmeyen birisi gibi.
Kırağı bile tatlıydı
derininde yüreğin.
Yaşamla ölüm arasında
umut susuyordu.
Şimdi, bir sesi var ve bir kanı,
yaşayan her şeyin.
Şimdi toprak ile gök
güçlü bir ürperti,
umut çarpıtıyor onları,
sabah altüst ediyor,
üzerlerini örtüyor adımın,
şafak-soluğun.
Baharın kanı,
bütün toprak titriyor
eski bir titreyişle.
Yeniden açtın yarayı.
Yaşamsın ve ölüm.
Çıplak toprağın üzerinden
hafifçe geçtin
kırlangıç ya da bulut gibi,
ve yürekteki sel
yeniden uyandı ve taşıyor
ve göğe yansıyor
ve yansıtıyor şeyleri-
ve şeyler, gökte ve yürekte
acı çekip kıvranıyor
seni beklerken.
Sabahtır, şafaktır,
baharın kanı,
sen altüst ettin toprağı.
Umut iki büklüm
ve seni bekliyor, seni çağırıyor.
Yaşamsın ve ölüm.
Adımın hafif..
(25.Mart.1950)
Cesare Pavese-Şiirler-YKY
Sh.190
illüstrasyon...evangelina prieto
