“marina ve ulay 1976 ve 1989 yılları arasında müthiş bir aşk yaşadılar. bu aşk yaptıkları sanata da yansıdı. sıra dışı, kışkırtıcı işler yaptılar ki benim en etkilendiklerim arasında “rest energy” adını verdikleri; marina’nın asıldığı yayın diğer tarafında gergin kişişteki oku (okun yönü marina’ya, tam kalbine doğru) tutmaya çalışan ulay’ın performansıydı (bu ayrı bir giriş mevzusu olmaya layıktır). bu tehlikeli ama bir o kadar okunaklı performansta yanılmıyorsam kurdukları mikrofon sistemiyle kalp seslerini kayıt altına almışlardı. neyse. birbirlerine âşıktılar, evleneceklerdi. yalnız marina, ulay’ın kendisini aldattığını öğrendi. ikili arasındaki aşk yerini soğuk rüzgârlara bıraktı; ayrılmaya karar verdiler. ancak bunu yaparken de yine kendilerine yaraşır vaziyette bir performans sergileyeceklerdi. evlenmeyi düşündükleri çin seddi’ndeki performanslarını, ayrılıkları için revize ettiler. ikisi iki ayrı uçtan birbirlerine doğru yürüyerek ortada birleştiler. ve bir daha buluşmamak üzere, sonsuza dek yollarını ayırdılar. (lazarus/ekşi)“aradan tam 21 yıl geçmişti. 2010 yılında marina, new york modern sanatlar müzesi’nde retrospektifinin yanı sıra bir de”sanatçı burada” adlı gösteri düzenleyecekti. gösteri, bir masa ve iki sandalyeden oluşturulmuş mekânda bir tarafta kendisinin diğer tarafta da sanatseverlerin oturacağı bir platform çerçevesinde “karşısındakini anlama” üzerine bir arayışı içeriyordu. nitekim 30 gün boyunca yüzlerce insanla karşı karşıya oturdu, ve onlarla sessiz, kelimesiz bir iletişim kurmaya çalıştı. gözleriyle…
derken ulay, yıllar süren bu ayrılığa bir son verme, yani bu ilginç gösteriye katılma kararı aldı. sonra ne mi oldu:
