kimin kör kibri yanılıyor..,

nar bahçelerini gezinip durdum 

kanına susamışcasına narın.

dalında,

gözalıcı süslerle süslü kuşun 
kıymetli sessizliği ile oyalandım.

ruhumu ağırlaştıran

görkemli derinliği,

patika yoldaki 

kuru ağaç kovuğunda 

bıraktım.

yüreğimi kayganlaştıran, 

soluğumu huysuzlaştıran

beyhude incinmeleri 

defalarca 

dinledim.

hayallerin kör kuyusunda,

mevsimsiz gölgeliklerde

mutluluğun kimliği 

nasıl seraba karışır 

bana sorun;

keşfettim...

olgun, diri kıvrımlı acıyı

teninde hissetmek nedir,

gökyüzünde

kendini dahi keşfedememiş

duygulu bulutlarla

can verir gibi uğraşmak

nasıldır;

benden öğrenin,

ben öğrendim...

kimse görmeden

hayallerimin kör kuyusundan

onları çekip çıkaracak

hafif adımlar, atak kıvrımlar 

nasıl da 

gezdirilip  durulur nezaketle

avuçların içinde

benden öğrenin,

ben de yeni öğrendim…

ve bu yüzden sürekli

kulağım çınlıyor.

ama,

beni kim anıyor 

değildi belki soru.

soru;

kimin kör kibri yanılıyor 

olmalıydı.

çünkü;

kör kibirler yankı yapıyordu  kulaklarda…

ve çünkü;

kör kibrin yanılmaları 

hiç  tükenmiyordu..

m.b

19.ocak.2012 kadıköy