dedim..,

muğlak anaforlar


gündüz;

kül rengi bir sis bırakıp ardında,

ışığını tüketti,

tükendi

koparıldı günden..

şimdi

masanın köşelerinde

nafile dengelerde,

beklemede bizi

akşamın gerçekliği

sinsi bir niyetin

buğulu serinliğinde,

masadayız...

perili bahçenin suyu gibi berrak

o mukaddes suya eğilmiş,

suya değmiş,

değdikçe ağarmış,

sükût bulmuş

muhabbetimiz..

bahara gebe

bu kış gecesinin kıyılarında,

bir soruya bakar gibi bakıyoruz

bedenlerimizin kapılarına..

pencereye yaslanmış perde,

kanatlarını çırparak yatağa seğirtmede...

oyalanamayız daha fazla

bu yosun yeşili denizlerde...

biri bizi uyandırmalı,

bir çarşafın anaforunda boğulmamalıyız.

çok saçma olur bu.

bir anaforun muğlaklığında boğulmak

çok saçma..,


ocak 2017